Category: Άρθρα

Το Σύνδρομο των Πολυκυστικών Ωοθηκών (Polycystic Ovarian Syndrome – PCOS) είναι μία πολύπλοκη πάθηση που απασχολεί πολλές γυναίκες κατά την αναπαραγωγική τους ηλικία. Όπως προδίδει το όνομα δεν πρόκειται για μία ασθένεια, αλλά για ένα σύνδρομο, δηλαδή για ένα συνάθροισμα σημείων και συμπτωμάτων που σχετίζονται με μία κλινική εικόνα.

Παρουσιάζεται σε ένα ποσοστό 10%-15% του γυναικείου πληθυσμού και αποτελεί την πιο συχνή ενδοκρινολογική πάθηση στις προεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Συνήθως εκδηλώνεται κατά την εφηβεία, ενώ σπάνια μπορεί να πρωτοεμφανιστεί σε μεγαλύτερες ηλικίες, κυρίως λόγω μιας απότομης αύξησης του σωματικού βάρους που, όπως θα δούμε στη συνέχεια, έχει άμεση συσχέτιση με το σύνδρομο. Παρόλα αυτά η διάγνωση μπορεί να καθυστερήσει, καθώς τα συμπτώματα μπορεί να συμπίπτουν με αυτά της φυσιολογικής ωρίμανσης της ωοθηκικής λειτουργίας.

Τα αίτια του Συνδρόμου δεν έχουν ξεκαθαριστεί πλήρως. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι πρόκειται για μία πολυπαραγοντική κατάσταση, η οποία είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του κληρονομικού φορτίου της γυναίκας με διάφορους περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως η διατροφή και το σωματικό βάρος. Στη βάση της πάθησης αναγνωρίζεται μία απορρύθμιση της ωοθηκικής λειτουργίας και του μεταβολισμού των οιστρογόνων και των ανδρογόνων, ενώ σε πολλές περιπτώσεις συνυπάρχει μία περιφερική αντίσταση στην ινσουλίνη, την ορμόνη που ρυθμίζει το μεταβολισμό του σακχάρου.

Τα κύρια συμπτώματα αντικατοπτρίζουν την παθογενετική βάση του συνδρόμου και αποτελούνται από διαταραχές της εμμήνου ρύσεως, κυρίως ολιγομηνόρροια ή αμηνόρροια, και από τις κλινικές εκδηλώσεις της υπερανδρογοναιμίας όπως το λιπαρό δέρμα, η ακμή, η τριχοφυΐα στο πρόσωπο και στο σώμα και η αλωπεκία (πτώση και αραίωση των μαλλιών). Επίσης, στις γυναίκες με αντίσταση στην ινσουλίνη μπορεί να συνοδεύεται από παχυσαρκία, δυσλιπιδαιμία, υπέρταση και Σακχαρώδη Διαβήτη. Επίσης το Σύνδρομο των Πολυκυστικών Ωοθηκών σχετίζεται με μία μείωση της γονιμότητας, η οποία είναι κυρίως η συνέπεια της απορρυθμισμένης ωοθηκικής λειτουργίας.

Όπως προαναφέραμε το Σύνδρομο των Πολυκυστικών Ωοθηκών είναι μία ετερογενής πάθηση και τα συμπτώματα μπορεί να ποικίλουν και να διαφέρουν από γυναίκα σε γυναίκα. Η διάγνωση γίνεται εφόσον υπάρχουν δύο από τις τρεις παρακάτω προϋποθέσεις:

1. Διαταραχές της περιόδου, κυρίως αραιομηνόρροια ή αμηνόρροια
2. Κλινικές ή εργαστηριακές ενδείξεις υπερανδρογοναιμίας
3. Πολυκυστική μορφολογία των ωοθηκών στο υπερηχογράφημα

Επίσης θα πρέπει να αποκλειστούν άλλα αίτια υπερανδρογοναιμίας και διαταραχών της εμμήνου ρύσεως, όπως οι παθήσεις του θυροειδούς, η υπερπρολακτιναιμία, οι παθήσεις των επινεφριδίων και οι όγκοι των ωοθηκών που παράγουν ανδρογόνα. Είναι σωστό σε αυτό το σημείο να τονίσουμε ότι μία γυναίκα που έχει μόνο μία πολυκυστική εικόνα των ωοθηκών στον υπέρηχο ΔΕΝ πάσχει από το Σύνδρομο των Πολυκυστικών Ωοθηκών και, αντιθέτως, μία γυναίκα που πάσχει μπορεί να μην έχει πολυκυστικές ωοθήκες.

Το Σύνδρομο των Πολυκυστικών Ωοθηκών δεν θεραπεύεται. Πράγματι δεν είναι μία ασθένεια, αλλά μία ενδοκρινολογική «κατάσταση». Ο ιατρός θα βοηθήσει την κάθε γυναίκα να καταπολεμήσει τα συμπτώματα που κατά καιρούς μπορεί να την ενοχλήσουν. Μία γυναίκα που έχει απλά λίγο μεγαλύτερο κύκλο συνήθως δεν θα χρειαστεί καμία θεραπεία. Στις παχύσαρκες γυναίκες με πιο σοβαρά συμπτώματα, συνιστάται κατ’ αρχάς χάσιμο βάρους και τακτική σωματική άσκηση. Έχει αποδειχθεί ότι μία μείωση μόλις 5% του σωματικού βάρους, μειώνοντας την αντίσταση στην ινσουλίνη που βρίσκεται στη βάση του συνδρόμου, μπορεί να επαναφέρει τη φυσιολογική λειτουργία της ωοθήκης στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, και να βελτιώσει την υπερανδρογοναιμία.

Αν αυτό δεν είναι αρκετό και εφόσον η γυναίκα δεν αποβλέπει σε μία εγκυμοσύνη, τα αντισυλληπτικά χάπια ομαλοποιούν τον κύκλο, παρακάμπτοντας την ωοθήκη. Επίσης βοηθάνε στην καταπολέμηση της ακμής, της τριχοφυΐας και των λοιπών υπερανδρογονικών συμπτωμάτων. Σαν ενδιάμεση λύση, κυκλοφορούν διάφορα συμπληρώματα διατροφής που μπορούν να βοηθήσουν στη ρύθμιση της περιόδου. Για της γυναίκες που επιθυμούν μία εγκυμοσύνη μπορεί να προκληθεί η ωορρηξία με φάρμακα που διεγείρουν τις ωοθήκες, όπως η Κλομιφαίνη, σε συνδυασμό με φάρμακα που βελτιώνουν το μεταβολισμό του σακχάρου και της ινσουλίνης, όπως η Μετφορμίνη.

Τέλος, το Σύνδρομο των Πολυκυστικών Ωοθηκών είναι μία συχνή πάθηση που τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά, χωρίς δυσκολία. Σε περίπτωση διαταραχών της εμμήνου ρύσεως, τριχοφυΐας, ακμής και δυσκολιών στη σύλληψη, ο γυναικολόγος σας θα σας κατευθύνει προς τις κατάλληλες εξετάσεις και θα σας προτείνει, εφόσον χρειάζεται, την καλύτερη εξατομικευμένη θεραπεία.

Τους καλοκαιρινούς μήνες οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, οι ενδυμασίες γίνονται πιο λιτές, οι αναστολές μειώνονται και η ερωτική διάθεση καλπάζει! Για πολλούς είναι ευκαιρία να ζήσουν έναν νέο καλοκαιρινό έρωτα, ενώ όσοι είναι σε σχέση μπορούν να πειραματιστούν με το σύντροφό τους σε νέες τοποθεσίες και πρακτικές… Και ενώ όλα φαντάζουν τόσο ειδυλλιακά, παραμονεύουν πολλοί κίνδυνοι που ενδέχεται να “προσγειώσουν” απότομα τις καλοκαιρινές μας φαντασιώσεις.

Ακολουθεί μία λίστα από συμβουλές που θα μας βοηθήσουν να ζήσουμε ανέμελα και με ασφάλεια και αυτό το καλοκαίρι!

1. Χρησιμοποιούμε πάντα προφυλακτικό! Όσες φορές και να το τονίσουμε δεν θα είναι αρκετές… Ειδικά για όσους δεν έχουν μία σταθερή, μονογαμική σχέση αλλά και για όσους δεν χρησιμοποιούν κάποια άλλη μορφή αντισύλληψης, το προφυλακτικό πρέπει να γίνει απαραίτητο εφόδιο στο καλοκαιρινό μας τσαντάκι. Είτε είμαστε σε κάποιο νησί, είτε έχουμε βγει για ένα ποτό στην πόλη δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε πού θα μας οδηγήσει μία όμορφη καλοκαιρινή βραδιά… Και επειδή ένα ποτάκι παραπάνω μπορεί να “μεθύσει” την κρίση μας, μπορεί να βρεθούμε σε καταστάσεις που θα μας γεμίσουν άγχος και τύψεις την επόμενη μέρα! Το προφυλακτικό θα είναι ο καλός φίλος που θα μας προστατεύσει από τέτοιες καταστάσεις και θα πρέπει να το έχουμε πάντα μαζί μας.
2. Διατηρείται σε μέρος ξηρό και δροσερό. Παραμένοντας στη σημασία του προφυλακτικού πρέπει να θυμόμαστε να μην αφήνουμε ποτέ το πακετάκι με τους latex φίλους μας στο αυτοκίνητο. Εκεί το καλοκαίρι μπορούν να αναπτυχθούν ψηλές θερμοκρασίες, που θα αλλοιώσουν την ποιότητα των προφυλακτικών.
3. Η “Γαλάζια λίμνη” είναι απλά μία ταινία. Όλοι έχουμε δει την ταινία και πολλοί έχουμε φαντασιωθεί να βρεθούμε με το/τη σύντροφό μας σε μία ερημική παραλία και να αφεθούμε στις ερωτικές μας επιθυμίες. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιθανό αυτό να μας δημιουργήσει κάποια προβλήματα, που θα μας κάνουν να το ξανασκεφθούμε την επόμενη φορά. Η άμμος, τα βότσαλα, αλλά και μία πετσέτα ή ξαπλώστρα φέρουν βακτήρια τα οποία, εκτός αν είμαστε πολύ προσεκτικοί, μπορούν να μολύνουν την ευαίσθητη περιοχή και να μας προκαλέσουν ερεθισμούς και δυσάρεστες ενοχλήσεις. Οι κόκκοι άμμου ειδικά μπορεί πάνω σε μία στιγμή πάθους να βρεθούν σε μέρη όπου δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και να προκαλέσουν απίστευτη ενόχληση!
4. Το ίδιο ισχύει και για τις ερωτικές επαφές στο νερό. Οι θάλασσες και οι περισσότερες πισίνες περιέχουν βακτήρια, τα οποία μπορούν να προκαλέσουν ενοχλητικές κολπίτιδες ή και ουρολοιμώξεις. Επίσης το νερό ξεπλένει τα κολπικά υγρά που λιπαίνουν την περιοχή, μετατρέποντας συχνά την ερωτική επαφή σε μία επώδυνη διαδικασία και θέτοντάς μας σε κίνδυνο ερεθισμών και τραυματισμών.
5.  Ραντεβού στις τουαλέτες. Ιδιαίτερη προσοχή στις “συνευρέσεις” στις τουαλέτες καλοκαιρινών κέντρων διασκέδασης. Οι τουαλέτες δεν είναι σίγουρα το καθαρότερο μέρος και στα καλοκαιρινά μπαράκια οι συνθήκες υγιεινής είναι, συνήθως, ακόμα πιο πρόχειρες. Προσθέτοντας σε αυτό το συνωστισμό ατόμων, είναι ξεκάθαρο ότι είναι μία τοποθεσία προς αποφυγήν όσον αφορά στις σεξουαλικές επαφές. Επίσης, είναι εξαιρετικά άβολες!

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το καλοκαίρι, λόγω της ζέστης, της έντονης εφίδρωσης και της αυξημένης σεξουαλικής δραστηριότητας, οι γυναίκες είναι περισσότερο εκτεθειμένες σε κολπίτιδες, κυρίως μυκητιασικής φύσεως. Γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να προτιμούμε άνετα ρούχα, βαμβακερά εσώρουχα και να προσέχουμε να αλλάζουμε τα βρεγμένα μαγιό και να μην καθόμαστε σε υγρές ή λερωμένες πετσέτες. Το καλοκαίρι είναι η εποχή του ρομαντισμού και του έρωτα. Με μόλις λίγη προσοχή, μπορούμε να το απολαύσουμε ξέγνοιαστα.

Οι κολπίτιδες είναι ένα συχνό φαινόμενο κατά την εφηβεία και είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους λόγους για τους οποίους μία νεαρή γυναίκα απευθύνεται στον ιατρό. Ο όρος κολπίτιδα εκφράζει μία φλεγμονή του κόλπου, η οποία μπορεί να οφείλεται σε διάφορα αίτια. Συνήθως προκαλείται από λοιμώδεις παράγοντες όπως μύκητες, βακτήρια ή παράσιτα, αλλά μπορεί να είναι συνέπεια ερεθισμού από ταμπόν, από χημικά που περιέχονται σε καθαριστικά, καλλυντικά κ.τ.λ.

Τα αίτια και επομένως τα συμπτώματα της κολπίτιδας διαφέρουν ανάλογα με την ηλικία και τη σεξουαλική δραστηριότητα της γυναίκας. Σε γενικές γραμμές οι νεαρές γυναίκες που δεν έχουν ξεκινήσει τις σεξουαλικές επαφές παρουσιάζουν συχνότερα αιδοιοκολπίτιδες, δηλαδή φλεγμονή του κατώτερου τμήματος του κόλπου και των έξω γεννητικών οργάνων. Τα αίτια τις περισσότερες φορές είναι μικροοργανισμοί, κυρίως μύκητες, που αναπτύσσονται λόγω διαταραχής τις κολπικής χλωρίδας, ενώ τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα σπανίζουν σε αυτή την ομάδα γυναικών, και όταν παρουσιάζονται πρέπει να παραπέμπουν τους γονείς στη διερεύνηση της δραστηριότητας της έφηβης. Επίσης είναι συχνές οι κολπίτιδες από βακτήρια που προέρχονται από την πρωκτική περιοχή, λόγω ακατάλληλου τρόπου σκουπίσματος ή πλυσίματος μετά την αφόδευση. Αντιθέτως, οι γυναίκες που έχουν ενεργή σεξουαλική ζωή μπορούν να παρουσιάσουν κολπίτιδες και τραχηλίτιδες σαν συνέπεια κάποιου σεξουαλικώς μεταδιδόμενου νοσήματος.

Τα συμπτώματα της κολπίτιδας είναι κυρίως αυτά της φλεγμονής, δηλαδή ερυθρότητα, οίδημα, καύσος (τσούξιμο), κνησμός (φαγούρα) και όταν συνυπάρχει κάποια λοίμωξη μπορούν να παρουσιαστούν άτυπες εκκρίσεις. Τα χαρακτηριστικά των εκκρίσεων διαφέρουν ανάλογα με τον παράγοντα που προκαλεί τη λοίμωξη. Οι μύκητες συνήθως παράγουν λευκές, παχιές εκκρίσεις και η παρουσία τους συχνά συνοδεύεται από έντονο κνησμό και ερυθρότητα στα έξω γεννητικά όργανα. Οι βακτηριακές κολπίτιδες από την άλλη παράγουν πιο ρευστές, γκριζόλευκες, δύσοσμες εκκρίσεις, με τη χαρακτηριστική μυρωδιά “ψαριού”. Οι Τριχομονάδες προκαλούν έντονο κνησμό και κιτρινοπράσινες εκκρίσεις, ενώ προσβάλλουν χαρακτηριστικά τον τράχηλο της μήτρας. Τα Χλαμύδια και το Μυκόπλασμα προκαλούν βλεννώδεις εκκρίσεις και συχνά συνοδεύονται από κνησμό, ενώ μπορούν να μεταναστεύσουν στα έσω γεννητικά όργανα προκαλώντας ενδομητρίτιδες ή σαλπιγγίτιδες, με δυσμενείς συνέπειες στη μελλοντική αναπαραγωγική ικανότητα της γυναίκας.

Είναι σημαντικό σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι πολλές φορές μία κολπίτιδα μπορεί να μη δώσει κάποια σημαντική συμπτωματολογία και να περάσει απαρατήρητη και, ενώ στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι άκακη και χωρίς επακόλουθα, ορισμένες φορές μπορεί να γίνει αιτία καταστάσεων οι οποίες, όπως ήδη επισημάναμε, μπορεί να έχουν συνέπειες στο αναπαραγωγικό δυναμικό της γυναίκας. Γι’ αυτόν το λόγο είναι σημαντικό μία γυναίκα να επισκέπτεται συστηματικά το γυναικολόγο της από την έναρξη των σεξουαλικών επαφών.

Η διάγνωση της κολπίτιδας γίνεται από τον ιατρό. Ένα λεπτομερές ιστορικό και η γυναικολογική εξέταση πολλές φορές αρκούν στο να κατευθύνουν τον ιατρό ως προς την αιτία της κολπίτιδας. Η ηλικία της γυναίκας και οι σεξουαλικές της συνήθειες δίνουν σημαντικά στοιχεία. Το ίδιο και ορισμένες καταστάσεις που μπορούν να διαταράξουν τη χλωρίδα του κόλπου, όπως η λήψη αντιβίωσης, η έντονη και συχνή εφίδρωση λόγω αθλητικών δραστηριοτήτων, η χρήση πισίνας και η χρήση ακατάλληλων καθαριστικών για την ευαίσθητη περιοχή. Τους καλοκαιρινούς μήνες η χρήση ταμπόν, η αμέλεια στην αλλαγή του βρεγμένου μαγιό και στη χρήση προσωπικής πετσέτας προδιαθέτουν σε συχνές μυκητιάσεις. Τα χαρακτηριστικά της ενόχλησης και των εκκρίσεων επίσης δίνουν πολύτιμα στοιχεία. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει η διάγνωση να επιβεβαιώνεται με μία καλλιέργεια του κολπικού εκκρίματος και να χορηγείται η κατάλληλη θεραπεία. Η εξέταση είναι εντελώς ακίνδυνη και δεν επιφέρει τραυματισμούς, ακόμα και όταν ο παρθενικός υμένας είναι ακέραιος.

Η θεραπεία της κολπίτιδας πρέπει να είναι στοχευμένη και αποτελεσματική, ειδικά στην εφηβεία όπου είναι σημαντική η διατήρηση της καλής αναπαραγωγικής υγείας. Είναι πολύ λάθος, αν και συχνό φαινόμενο, η νεαρή γυναίκα να παίρνει από μόνη της κάποια αγωγή από το φαρμακείο. Ο ιατρός μπορεί να χορηγήσει μία εμπειρική θεραπεία, σύμφωνα με την κλινική εικόνα, ενώ αναμένονται τα αποτελέσματα της καλλιέργειας. Συνήθως οι θεραπείες είναι απλές και συχνά αρκεί κάποιο τοπικό σκεύασμα, αλλά είναι σημαντικό να εκτελούνται επιμελώς, καθώς μία απλή λοίμωξη, αν παραμεληθεί, μπορεί να έχει σοβαρότατες συνέπειες. Επίσης, ανάλογα με τα αίτια που προκάλεσαν την κολπίτιδα, ο ιατρός μπορεί να συστήσει στη γυναίκα τρόπους και συνήθειες που θα την προστατεύσουν από μελλοντικές υποτροπές.

Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι η εφηβεία είναι μία πολύ τρυφερή, αλλά και ιδιαίτερη φάση στη ζωή μίας γυναίκας. Είναι μία φάση ανακάλυψης του σώματός της, αλλά και απειρίας. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντική η συνεργασία των γονιών, οι οποίοι θα πρέπει να δείξουν κατανόηση στα ευαίσθητα θέματα της νεαρής γυναίκας και να αναπτύξουν σχέσεις εμπιστοσύνης μαζί της, ώστε να μπορέσουν να τη βοηθήσουν με τον καλύτερο τρόπο, όταν παρουσιαστεί η ανάγκη. Ο γυναικολόγος είναι ένας ισχυρός σύμμαχος σε αυτό και είναι σε θέση να καθοδηγήσει την έφηβη, αλλά και να απαντήσει ενδεχομένως στις απορίες των ενηλίκων. Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, η νεαρή γυναίκα να έχει μία συνάντηση με το γυναικολόγο ή τον παιδίατρό της και να συζητήσουν μαζί τι πρέπει να αναμένει και πώς να προστατευτεί από τις ανεπιθύμητες ενέργειες της ενηλικίωσης!

Η διάγνωση καρκίνου του μαστού είναι ένα γεγονός που από μόνο του προκαλεί απίστευτο άγχος στη γυναίκα, χωρίς να υπολογίσουμε τις προεκτάσεις που μπορεί να έχει στη ζωή της. Πράγματι, πολλές γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με τη νόσο σε αναπαραγωγική ηλικία και έχουν ερωτηματικά που αφορούν στις συνέπειες που μπορεί να έχει ο καρκίνος στη μελλοντική τους δυνατότητα τεκνοποίησης.

Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτηματικά είναι αρκετά πολύπλοκες. Σε μεγάλο βαθμό η διατήρηση της γονιμότητας εξαρτάται από το στάδιο της νόσου, από τη θεραπεία που θα χρειαστεί και από την ηλικία της γυναίκας.

Το στάδιο και ο τύπος του καρκίνου είναι σημαντικοί παράγοντες γιατί από αυτούς θα εξαρτηθεί η επιθετικότητα αντιμετώπισής του. Μία γυναίκα που θα υποβληθεί αποκλειστικά σε χειρουργείο και ακτινοθεραπείες για μία μικρή κακοήθεια δεν θα έχει καμία επιβάρυνση στη γονιμότητά της. Κατά τον ίδιο τρόπο, η ορμονοθεραπεία δεν επηρεάζει μόνιμα τη δυνατότητα τεκνοποίησης, αλλά μπορεί να την αναβάλλει για αρκετά χρόνια. Αντιθέτως, σε πιο προχωρημένα στάδια της νόσου ή σε περιπτώσεις που δεν ανταποκρίνονται στην ορμονοθεραπεία θα πρέπει να ακολουθήσει χημειοθεραπεία.

Η συστηματική χημειοθεραπεία είναι πολλές φορές τοξική για τις ωοθήκες και μπορεί να επηρεάσει το αναπαραγωγικό δυναμικό μίας γυναίκας, είτε προσωρινά είτε μόνιμα. Ορισμένα φάρμακα είναι πιο βλαβερά από άλλα και κατά τη διάρκεια της θεραπείας μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάφοροι συνδυασμοί φαρμάκων, οπότε οι συνέπειες δεν μπορούν να προσδιοριστούν με ακρίβεια εκ των προτέρων. Σε μερικές γυναίκες μπορεί να σταματήσει η περίοδος και να ανασταλεί ακόμα και για αρκετούς μήνες. Σε άλλες ο κύκλος δεν επανέρχεται μετά το πέρας της θεραπείας διαμορφώνοντας έτσι μία εικόνα πρόωρης ωοθηκικής ανεπάρκειας. Γενικά, όσο πιο νέα είναι μία γυναίκα και όσο πιο ήπια είναι τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να επανέλθει ο κύκλος της μετά τη χημειοθεραπεία, ενώ μετά τα 40 αυξάνονται τα ποσοστά πρόωρης εμμηνόπαυσης.

Παρόλα αυτά πολλές γυναίκες καταφέρνουν να επιτύχουν μία εγκυμοσύνη μετά από καρκίνο του μαστού. Οι περισσότερες επιστημονικές εταιρείες συνιστούν μία αναμονή τουλάχιστον δύο ετών αφού ολοκληρωθεί η θεραπεία πριν ξαναρχίσουν οι προσπάθειες τεκνοποίησης. Αυτό γιατί οι πιθανότητες υποτροπής του καρκίνου του μαστού είναι υψηλότερες στα πρώτα δύο χρόνια και μία εγκυμοσύνη θα περιέπλεκε τη θεραπευτική του αντιμετώπιση. Σε μεγάλο βαθμό όμως αυτό εξαρτάται από την ηλικία της γυναίκας, την επιθετικότητα του καρκίνου και την επιθυμία τεκνοποίησης. Πέραν αυτού, οι μελέτες δείχνουν ότι μια εγκυμοσύνη δεν αυξάνει τον κίνδυνο υποτροπής.

Τέλος, υπάρχουν σήμερα πολλές εναλλακτικές που μπορεί να ακολουθήσει μία γυναίκα, όταν διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού, για να αυξήσει τις πιθανότητες να μείνει έγκυος. Οι πιο αποτελεσματικές είναι η κατάψυξη και κρυοσυντήρηση εμβρύων ή ωαρίων, ανάλογα με το αν είναι διαθέσιμο ή όχι το σπέρμα του συντρόφου. Μετά το πέρας της θεραπείας, τα κατεψυγμένα έμβρυα ή τα ωάρια μπορούν να αξιοποιηθούν με τεχνικές εξωσωματικής γονιμοποίησης για την επίτευξη εγκυμοσύνης, ακόμα και σε γυναίκες σε πρόωρη εμμηνόπαυση. Άλλες μέθοδοι, όπως η κατάψυξη ωοθηκικού ιστού είναι ακόμα σε πειραματικό στάδιο.

Ο ιατρός μπορεί να ενημερώσει τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν ένα τόσο δυσάρεστο γεγονός, όπως ο καρκίνος του μαστού, για τις επιλογές τους και να τις ελαφρύνει από το βάρος επιπλέον προβληματισμών, για να μπορέσουν με τον καλύτερο τρόπο να επικεντρωθούν στην αποτελεσματική αντιμετώπισή του.

Η επίτευξη μίας εγκυμοσύνης είναι από τις πιο ωραίες στιγμές στη ζωή ενός ζευγαριού. Παρόλα αυτά δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση και στη σύγχρονη κοινωνία, μία κοινωνία που διακατέχεται από έντονους ρυθμούς, στενά ωράρια, άγχος και όπου η ηλικία των ζευγαριών τείνει να είναι όλο και μεγαλύτερη, πολλές φορές αυτό φαντάζει ακατόρθωτο!

Πέρα λοιπόν από τα ιατρικά προβλήματα που μπορούν να μειώσουν τη γονιμότητα, τα οποία ως επί το πλείστον μπορούν να λυθούν με τη βοήθεια της σύγχρονης ιατρικής, τα σημερινά ζευγάρια καλούνται να αντιμετωπίσουν αυτούς τους νέους και πολλές φορές αστάθμητους παράγοντες, όπως το άγχος. Πράγματι έχει αποδειχθεί ότι τα άτομα που υποφέρουν από κάποιου βαθμού αγχώδους διαταραχής δυσκολεύονται περισσότερο να επιτύχουν μία εγκυμοσύνη.

Οι λόγοι πίσω από αυτό το γεγονός δεν είναι απόλυτα ξεκάθαροι. Φαίνεται πως το άγχος επηρεάζει τα επίπεδα των ορμονών που εμπλέκονται στη φυσιολογική αναπαραγωγική λειτουργία. Από εξελικτικής πλευράς πιστεύεται ότι αυτό είναι μία άμυνα του οργανισμού, ώστε να αποτρέπεται η εγκυμοσύνη σε δυσμενείς καταστάσεις (πχ. πολέμους, ξηρασίες κ.τ.λ.), με σκοπό την καλύτερη επιβίωση του οργανισμού και την αναμονή ιδανικότερων συνθηκών για την αναπαραγωγή. Είναι γνωστό πως υψηλά επίπεδα άγχους διαταράσσουν το γυναικείο καταμήνιο κύκλο μέχρι και την αμηνόρροια, την απώλεια δηλαδή της κανονικής περιόδου και μπορούν να μειώσουν τον αριθμό σπερματοζωαρίων στους άνδρες. Επίσης, σύμφωνα με μία νέα έρευνα, το άγχος δεν φαίνεται να επηρεάζει τα αποτελέσματα σε γυναίκες που υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση. Σε αυτή την περίπτωση, πράγματι, η ενορχήστρωση του γυναικείου κύκλου γίνεται από τον ιατρό και οι ορμόνες παρέχονται εξωγενώς. Όποιοι και να είναι οι λόγοι πάντως, ένα είναι σίγουρο: το άγχος είναι ένα ισχυρότατο αντισυλληπτικό!

Το άγχος μπορεί να προϋπάρχει σε άτομα που υποφέρουν από αγχώδη διαταραχή ή να είναι αποτέλεσμα των έντονων ρυθμών του σύγχρονου τρόπου ζωής. Άλλες φορές είναι αποτέλεσμα της ίδιας την αναπαραγωγικής επιθυμίας. Είναι αρκετά εύκολο ένα ζευγάρι που δυσκολεύεται να επιτύχει μία εγκυμοσύνη να μπει σε ένα φαύλο κύκλο άγχους, τρέφοντας την ιδέα ότι κάτι δεν πάει καλά και μειώνοντας έτσι ακόμα περισσότερο τις πιθανότητες μίας εγκυμοσύνης. Πολλές φορές το ζευγάρι μπαίνει σε ψυχοφθόρες διαδικασίες, όπως οι προγραμματισμένες επαφές, συχνά σε πιεσμένα ωράρια, αυξάνοντας αφενός το άγχος της σύλληψης και αφετέρου φθείροντας τη συντροφική και την ερωτική του σχέση. Είναι καθημερινά τα παραδείγματα ζευγαριών που απέκτησαν το παιδάκι τους, ενώ ήταν σε διακοπές, όταν σταμάτησαν να προσπαθούν μηχανικά και απλώς άρχισαν να ξαναζούν ως σύντροφοι!

Είναι ξεκάθαρο ότι το άγχος επηρεάζει όλες τις λειτουργίες μας και ιδιαίτερα την αναπαραγωγή μας ικανότητα. Όταν αυτό είναι παθολογικό θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη βοήθεια κάποιου ψυχολόγου/ψυχιάτρου. Σε περιπτώσεις όπου είναι αποτέλεσμα του μοντέρνου τρόπου ζωής είναι καλό πάντα να του δίνουμε τις διαστάσεις που του αρμόζουν, κάνοντας κάθε τόσο έναν επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων μας και δίνοντας λίγο περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας. Τέλος, θα πρέπει να είμαστε πάντα καλά ενημερωμένοι ως προς τις πιθανότητες σύλληψης στις διάφορες ηλικίες και τις δυνατότητες που μας προσφέρει η ιατρική, ώστε να μπορούμε να παίρνουμε ρεαλιστικές αποφάσεις όσον αφορά στον οικογενειακό μας προγραμματισμό και να αποφεύγουμε να τον αναβάλλουμε υπερβολικά, πέφτοντας έτσι θύματα του άγχους της τελευταίας στιγμής!

Έρχονται ορισμένες μέρες κάθε μήνα που νιώθετε μελαγχολία, αίσθημα κόπωσης, έντονο εκνευρισμό ή δυσφορία και σας ζώνουν φρικτοί πονοκέφαλοι; Μέρες κατά τις οποίες νιώθετε πρησμένη, υποφέρετε από διαταραχές του ύπνου, ξεσπάτε σε κλάματα χωρίς ιδιαίτερη αιτία και δυσκολεύεστε να συγκεντρωθείτε; Κοιτάξτε το ημερολόγιό σας και δείτε αν πλησιάζει η περίοδός σας. Αν ναι, πιθανότατα είστε μία από τις εκατομμύρια γυναίκες που υποφέρουν από το λεγόμενο προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο (premenstrual syndrome ή PMS).

Το προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο (ΠΕΣ) είναι ένα σύμπλεγμα ψυχο-σωματικών ενοχλήσεων που παρουσιάζεται μία-δύο

εβδομάδες πριν την έμμηνο ρύση και διαρκεί μέχρι και τις πρώτες μέρες τις περιόδου. Περίπου 3 στις 4 γυναίκες υποφέρουν από κάποιου βαθμού ΠΕΣ, αλλά σε μία μικρή μερίδα γυναικών που φτάνει το 4-5% αυτό έχει τέτοια ένταση ώστε να διαταράσσει σοβαρά την ποιότητα της ζωής τους. (Προεμμηνορρυσιακό δυσφορικό σύνδρομο).

Τα αίτια του ΠΕΣ δεν είναι ξεκάθαρα, φαίνεται όμως να είναι μία πολυπαραγοντική κατάσταση στην οποία εμπλέκονται ορμονικοί παράγοντες (γεγονός που εξηγεί γιατί τα συμπτώματα εμφανίζονται μετά την ωορρηξία και κοπάζουν με την περίοδο) και ορισμένοι νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου, όπως η Σεροτονίνη, η Νοραδρεναλίνη και η Μελατονίνη που ρυθμίζουν τον ύπνο, την όρεξη και τη διάθεση. Επίσης έχει παρατηρηθεί μία κληρονομική προδιάθεση και μία συσχέτιση με το ψυχολογικό υπόβαθρο της γυναίκας, τις διατροφικές συνήθειες (κατανάλωση αλμυρών φαγητών, απλών υδατανθράκων, αλκοόλ, καφεΐνης) και την έλλειψη ορισμένων βιταμινών και ιχνοστοιχείων.

Τα συμπτώματα είναι ποικίλα και μπορούν να εμφανιστούν σε διάφορους συνδυασμούς σε κάθε γυναίκα. Επίσης η έντασή τους αλλάζει από γυναίκα σε γυναίκα, αλλά και στην ίδια γυναίκα από κύκλο σε κύκλο. Τα κύρια συμπτώματα είναι τα εξής:

Σωματικά συμπτώματα

• Πρήξιμο και πόνος στο στήθος
• Κατακράτηση υγρών (πρησμένα χέρια, αστράγαλοι)
• Αλλαγές στην όρεξη (λιγούρες για γλυκά, σοκολάτες)
• Πονοκέφαλος
• Ναυτία, διάρροιες, δυσκοιλιότητα
• Φούσκωμα στην κοιλιακή χώρα
• Διαταραχές του ύπνου
• Αίσθημα κόπωσης

Ψυχικά συμπτώματα

• Καταθλιπτική διάθεση
• Θυμός, ευερεθιστότητα, κυκλοθυμικότητα
• Άγχος
• Σύγχυση
• Δυσκολίες μνήμης και συγκέντρωσης
• Αδικαιολόγητο κλάμα
• Υπερευαισθησία
• Μειωμένο ενδιαφέρον για την κοινωνική ζωή

Το κοινό στοιχείο που συχνά βοηθάει στη διάγνωση είναι η εμφάνισή των ενοχλήσεων στο δεύτερο μισό του κύκλου (κυρίως τις μέρες πριν την περίοδο) και η εξαφάνισή τους με την έμμηνο ρύση. Γι’ αυτό το λόγο καλό είναι η γυναίκα να σημειώνει τις ημέρες του κύκλου της και να καταγράφει τα συμπτώματά της.

Η αντιμετώπιση του ΠΕΣ εξαρτάται από την ένταση με την οποία εμφανίζεται αυτό, καθώς και από τα κύρια συμπτώματα που αναφέρει η γυναίκα.

Στις ήπιες μορφές ορισμένες απλές αλλαγές στον τρόπο ζωής φαίνεται να αποφέρουν καλά αποτελέσματα. Η κατανάλωση άφθονων φρούτων, λαχανικών και φαγητών με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη (προϊόντα ολικής αλέσεως), καθώς και ο περιορισμός των λιπαρών φαγητών, των απλών υδατανθράκων (ζάχαρη, γλυκά), του αλατιού, του αλκοόλ και της καφεΐνης βοηθάνε στη σταθεροποίηση της όρεξης, της διάθεσης και στην καταπολέμηση της κατακράτησης υγρών.

Χρήσιμα είναι και τα τρόφιμα με υψηλή περιεκτικότητα σε ασβέστιο, όπως γαλακτοκομικά εμπλουτισμένα σε ασβέστιο και πράσινα φυλλώδη λαχανικά. Επίσης, σημαντική είναι η τακτική αεροβική άσκηση και διάφορες μέθοδοι χαλάρωσης, όπως η γιόγκα και ορισμένα είδη μασάζ. Βασικός, ο καλός βραδινός ύπνος.

Αν αυτά τα μέτρα δεν είναι αρκετά, ορισμένα συμπληρώματα διατροφής όπως το Ασβέστιο, η Βιταμίνη Β-6 και το Μαγνήσιο έχει φανεί ότι βοηθούν. Καλά αποτελέσματα έχει δώσει και το εκχύλισμα ενός είδους λυγαριάς με την ονομασία Vitex Agnus Castus, όπως και το έλαιο νυχτολούλουδου (Evening Primrose Oil).

Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις ΠΕΣ, όπου τα συμπτώματα αλλοιώνουν την ποιότητα ζωής της γυναίκας θα πρέπει να ληφθεί μία κάποια φαρμακευτική αγωγή. Συνήθως η χρήση αντισυλληπτικών δισκίων επιφέρει σημαντική βελτίωση σε έναν μεγάλο αριθμό γυναικών. Συχνή είναι επίσης η χρήση διουρητικών, ενώ τα αντιφλεγμονώδη βρίσκουν ένδειξη όταν η δυσμηνόρροια είναι σημαντική.

Όταν τα ψυχολογικά συμπτώματα είναι στο προσκήνιο απαιτείται η χρήση αγχολυτικών ή αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Αυτά μπορούν να χορηγηθούν καθ’ όλη τη διάρκεια του κύκλου ή αποκλειστικά στο δεύτερο μισό, όταν εμφανίζονται οι διαταραχές.

Τέλος, αν τα παραπάνω σάς φαίνονται πολύ γνώριμα, αν αναγνωρίζετε τον εαυτό σας σε πολλά από τα λεγόμενα, μην ανησυχείτε. Σίγουρα δεν είστε μόνη, αλλά μία από τις πολλές γυναίκες που πάσχουν από κάποιας μορφής ΠΕΣ. Λύσεις υπάρχουν, ακόμα και για τις πιο δύσκολες περιπτώσεις. Ο ιατρός σας μπορεί να σας βοηθήσει να ζήσετε τη θηλυκότητά σας με μεγαλύτερη ηρεμία και χωρίς ανεπιθύμητες ενέργειες.

Ένα βαθύ πέπλο μυστηρίου απλώνεται μέχρι και σήμερα γύρω από το πλέον ανεξιχνίαστο μυστικό της γυναικείας σεξουαλικότητας… το περιβόητο σημείο G!

Το σημείο G παίρνει το όνομά του από το Γερμανό γυναικολόγο Ernst Gräfenberg, ο οποίος το μελέτησε εκτενώς και το περιέγραψε επίσημα το 1940, αν και αναφορές μίας κολπικής ερωτογενούς ζώνης υπήρχαν ήδη από τον 17ο αιώνα εκ μέρους του Δανού ιατρού Regnier de Graaf, ο οποίος ερευνούσε τις νευρικές απολήξεις της ουρήθρας.

Είναι μία μικρή περιοχή στο πρόσθιο κολπικό τοίχωμα, γύρω στα 5-8εκ. βάθους και πολλές γυναίκες υποστηρίζουν ότι εφόσον διεγερθεί κατάλληλα μπορεί να προκαλέσει πολλούς και έντονους οργασμούς. Λόγω της ανατομικής θέσης του, η διέγερση του σημείου G δεν είναι πάντοτε εφικτή και διευκολύνεται από ορισμένες ερωτικές στάσεις.

Οι διεθνείς μελέτες έχουν παράγει ως τώρα αντικρουόμενα αποτελέσματα. Από τη μία πλευρά -φυσιολόγο- ανατομικές μελέτες έχουν αποδείξει την ύπαρξη μίας ιδιαίτερα ευαίσθητης περιοχής με περισσότερες νευρικές απολήξεις, της οποίας η αιμάτωση αυξάνεται κατά τη διάρκεια του γυναικείου οργασμού. Από την άλλη μία πρόσφατη Βρετανική μελέτη βασιζόμενη σε ερωτηματολόγια κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ύπαρξη του σημείου G είναι υποκειμενική και δεν αποδεικνύεται.

Μία προσωπική άποψη είναι ότι το σημείο G υπάρχει σαν ανατομική οντότητα, όπως αναμφισβήτητα αποδεικνύουν πολλές μελέτες, και παίζει σίγουρα κάποιον ρόλο στην πρόκληση του γυναικείου κολπικού οργασμού. Από την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σεξουαλικότητα είναι πολυπαραγοντική και οι άνθρωποι, ιδίως οι γυναίκες, είναι πολύπλοκα όντα.

Δεν υπάρχει “μαγικό κουμπί” που να παράγει οργασμούς ή κάποιο καλά κρυμμένο μυστικό, αλλά χρειάζεται να συνυπάρχει με τα σωματικά ερεθίσματα και η ανάλογη εγκεφαλική και πνευματική διέγερση. Τα συναισθήματα, η επικοινωνία, η συντροφικότητα, οι αναμνήσεις και οι φαντασιώσεις του ζευγαριού είναι όλα απαραίτητα για να επιτευχθεί η μέγιστη σεξουαλική ευχαρίστηση…

ΕΣΕΙΣ, ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΕΤΕ;

Τον τελευταίο μήνα κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα άκρως επικίνδυνο άρθρο για το ρόλο της Μαστογραφίας στην πρόληψη του καρκίνου του μαστού. Ο συγγραφέας του άρθρου ισχυρίζεται πως η μαστογραφία είναι το κύριο αίτιο καρκίνου του μαστού και αποτρέπει κατηγορηματικά τις γυναίκες από το να υποβάλλονται σε μία διαδικασία που αποδεδειγμένα έχει σώσει εκατομμύρια ζωές. Μπορείτε να βρείτε το άρθρο στο link που ακολουθεί https://goo.gl/QC4JLT .

Τις πρώτες φορές που είδα το εν λόγω άρθρο αναρτημένο ανάμεσα στα διάφορα post του Facebook, παρόλο που ο τίτλος από μόνος του μαρτυρούσε τη χαμηλή του πληροφοριακή αξία, του έριξα μια γρήγορη ματιά για να ικανοποιήσω το προσωπικό μου αίσθημα αντικειμενικότητας. Το άρθρο αυτό είναι μία πρόχειρη μετάφραση ενός

ονόματι Dr. Mercola. Όπως ήταν αναμενόμενο, στο παραπάνω άρθρο υπήρχαν διάχυτες ανακρίβειες και το περιεχόμενό του ήταν άκρως μεροληπτικό. Έκτοτε, έχει διαδοθεί με ανησυχητική ταχύτητα, οπότε θεώρησα σωστό να γράψω το παρόν σαν απάντηση σε αυτή τη σχεδόν εγκληματική προσπάθεια παραπληροφόρησης.

Δεν θα γράψω πολλά, αφενός για να μην κουράσω και αφετέρου γιατί νιώθω ότι πολλές έννοιες θα έπρεπε πλέον να είναι αυτονόητες. Θα ήταν σαν να έγραφα για το αν είναι σωστό να φοράμε ζώνη, όταν οδηγούμε ή για το αν είναι σωστό να κόψουμε το κάπνισμα.

Ο καρκίνος του μαστού είναι ένας από τους πιο κοινούς καρκίνους στο γυναικείο φύλο. Υπολογίζεται ότι 1 στις 8 γυναίκες θα παρουσιάσουν κατά τη διάρκεια της ζωής τους κάποια μορφή καρκίνου στο μαστό. Το 10% αυτών έχουν κληρονομικό υπόβαθρο, ενώ διάφοροι άλλοι παράγοντες, όπως η ηλικία, διάφοροι ορμονικοί παράγοντες, η αναπαραγωγική ζωή της γυναίκας, ο θηλασμός, διάφορες θεραπείες κ.τ.λ. παίζουν επίσης ρόλο στην καρκινογένεση.

Τα καλά νέα είναι ότι οι κακοήθειες του μαστού έχουν πάρα πολύ καλά ποσοστά ίασης, όταν αντιμετωπίζονται εγκαίρως. Τα ποσοστά επιβίωσης στα 5 χρόνια αγγίζουν το 100% για κακοήθειες στα στάδια 0 και Ι, 93% στο στάδιο ΙΙ, ενώ πέφτουν στο 72% και 22% στα στάδια ΙΙΙ και ΙV αντίστοιχα. Είναι προφανές λοιπόν ότι τα ποσοστά ίασης είναι τόσο καλύτερα, όσο πιο αρχικό είναι το στάδιο του καρκίνου. Εκεί είναι που επεμβαίνει η πρόληψη του καρκίνου του μαστού, που με κύριο εργαλείο τη μαστογραφία αποσκοπεί στο να εντοπίσει τις αρχόμενες κακοήθειες, όταν δηλαδή είναι ακόμα διαχειρίσιμες.

Όσο αφορά στην ακτινοβολία στην οποία υποβάλλεται η γυναίκα σε κάθε μαστογραφικό έλεγχο, αυτή ανέρχεται γύρω στα 0.4 mSv (milliSieverts, μονάδα μέτρησης έκθεσης στην ακτινοβολία), τα οποία αντιστοιχούν στην ακτινοβολία που απορροφάμε από το περιβάλλον σε 7 εβδομάδες, ενώ ένας μέσος άνθρωπος απορροφά ετησίως από το περιβάλλον γύρω στα 3.0 mSv. Η επιπρόσθετη ακτινοβολία εκτιμάται ότι αυξάνει κατά 0.001% τον κίνδυνο ανάπτυξης κάποιας κακοήθειας, ένα ποσό που μπορεί να θεωρηθεί αμελητέο μπροστά στον κίνδυνο που έχει μία γυναίκα να αναπτύξει καρκίνο στο στήθος (1 στις 8=12.5%) και να μην διαγνωστεί εγκαίρως.

Γυρνώντας στο εν λόγω άρθρο, ο συγγραφέας του αναφέρει και επικαλείται μερικές από τις πλέον έγκυρες αρχές παγκοσμίως σε θέματα καρκίνου του μαστού, με σκοπό να υποστηρίξει τις θεωρίες του. Μερικές από αυτές είναι το National Breast Cancer Foundation (http://www.nationalbreastcancer.org/), το National Cancer Institute (http://www.cancer.gov/) κ.ά. Στην πραγματικότητα, στις επίσημες ιστοσελίδες των παραπάνω οργανώσεων αναφέρεται ξεκάθαρα πως η μαστογραφία μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο θανάτου από καρκίνο του μαστού και συνιστάται στις γυναίκες να υποβάλλονται σε ετήσιο μαστογραφικό έλεγχο μετά τα 40. Άλλη αξιόπιστη πηγή στην οποία μπορείτε να ενημερωθείτε είναι και το http://www.breastcancer.org αλλά και πολλές άλλες. Αντιθέτως οι πηγές από όπου προέρχεται το συγκεκριμένο άρθρο είναι διάφορες ιστοσελίδες αμφιβόλου αξιοπιστίας οι οποίες προωθούν διάφορα φυτικά σκευάσματα, εναλλακτικές θεραπείες και ελιξίρια με θαυματουργές ιδιότητες.

Κλείνοντας, θα ήθελα να εστιάσω στην ανάγκη μίας πιο κριτικής προσέγγισης προς ότι μας φτάνει από το διαδίκτυο και τα social media, καθώς είναι ένας μη ελεγχόμενος χώρος όπου ο καθένας μπορεί να πει τα πάντα χωρίς συνέπειες και χωρίς να έχει την υπευθυνότητα. Όσο μιλάμε για ασήμαντα πράγματα το κακό είναι μικρό, αλλά όταν προσεγγίζουμε θέματα τόσο σοβαρά, όσο η πρόληψη και η θεραπεία του καρκίνου, καλό θα ήταν να είμαστε λίγο πιο επιλεκτικοί και να εμπιστευόμαστε διαπιστευμένους επαγγελματίες που ασχολούνται με αυτά τα θέματα, καθημερινά, για πολλά-πολλά χρόνια. Είναι οι ίδιοι επαγγελματίες στους οποίους οφείλονται τα υψηλά ποσοστά ίασης που προαναφέραμε.

Τέλος ελπίζω κάποιοι/ες από εσάς να μοιραστούν το παρόν άρθρο, γιατί η γνώση είναι δύναμη και γιατί, έτσι, μπορεί αύριο να έχετε σώσει μία ζωή.

Τώρα που μπήκε για τα καλά το καλοκαιράκι και ετοιμαζόμαστε για τις πολυπόθητες διακοπές, καλό θα ήταν να έχουμε στο νου μας μερικούς απλούς κανόνες που θα μας κάνουν, από γυναικολογικής πλευράς, τη ζωή πιο εύκολη και θα μας βοηθήσουν να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις.

Είναι γνωστό ότι το καλοκαίρι, παρότι είναι ίσως η ωραιότερη εποχή του χρόνου, επιφυλάσσει κυρίως στις γυναίκες τον κίνδυνο ενοχλητικών λοιμώξεων της ευαίσθητης περιοχής. Η ζέστη και η υγρασία, μαζί με την αυξημένη εφίδρωση και την αφυδάτωση που συνεπάγεται, δημιουργούν τις πλέον ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη παθογόνων στον κόλπο, κυρίως μυκήτων.

Η ανάρμοστη χρήση ταμπόν, τα βρεγμένα μαγιό και οι βρεγμένες πετσέτες θαλάσσης, καθώς και η πιο έντονη σεξουαλική ζωή τους θερινούς μήνες είναι επίσης παράγοντες κινδύνου που μπορούν να συμβάλουν αρνητικά, εάν δεν είμαστε προσεκτικοί…

Ανάλογη είναι η κατάσταση, όσον αφορά στις κυστίτιδες.

Είναι καλό λοιπόν να δώσουμε λίγη περισσότερη προσοχή σε μερικές αρχές καλής υγιεινής, όπως…

• Συχνό πλύσιμο και καλή υγιεινή του σώματος.
• Να πίνουμε πολλά νερά και να αποφεύγουμε την πολύωρη άμεση έκθεση στον ήλιο.
• Να αποφεύγουμε στενά και συνθετικά ρούχα και εσώρουχα, προτιμώντας τα βαμβακερά.
• Να πλένουμε και να σιδερώνουμε καλά μαγιό και πετσέτες πριν τη χρήση τους.
• Να αλλάζουμε το βρεγμένο μαγιό μετά τη θάλασσα και να μην καθόμαστε σε πετσέτες άλλων ή σε ξαπλώστρες χωρίς να βάλουμε την πετσέτα μας.
• Καλό πλύσιμο και κένωση της ουροδόχου κύστης μετά το σεξ.
• Εάν χρησιμοποιείτε ταμπόν, συχνή αλλαγή αυτού.

Οι γυναίκες οι οποίες παρ’ όλη την προσοχή τους συνεχίζουν να είναι επιρρεπείς σε κολπίτιδες και/ή κυστίτιδες δεν πρέπει ωστόσο να απογοητεύονται. Καλό είναι να συμβουλευτούν τον ιατρό τους, ο οποίος μπορεί να τις βοηθήσει με διάφορα σκευάσματα, φαρμακευτικά και μη, για μία επιπλέον προστασία και ένα πιο ξέγνοιαστο καλοκαίρι…

Εύχομαι λοιπόν ένα μαγευτικό καλοκαίρι σε όλους και σε όλες…

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης είναι μία μεταβολική πάθηση η οποία χαρακτηρίζεται από υψηλά επίπεδα Γλυκόζης στο αίμα. Η Γλυκόζη (ή Σάκχαρο) είναι η κύρια πηγή ενέργειας για το σώμα μας και τη λαμβάνουμε με την τροφή υπό τη μορφή υδατανθράκων. Το Πάγκρεας ρυθμίζει τα επίπεδα Γλυκόζης στο αίμα, εκκρίνοντας Ινσουλίνη. Όταν δεν παράγεται αρκετή Ινσουλίνη ή όταν η Ινσουλίνη δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά, αναπτύσσεται ο σακχαρώδης διαβήτης.

Ο Διαβήτης Κύησης συμπεριλαμβάνει κάθε βαθμού δυσανεξία στη Γλυκόζη με έναρξη ή πρώτη αναγνώριση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Αφορά περίπου το 5-15% των κυήσεων, ανάλογα με τη γεωγραφική περιοχή, και η έγκαιρη διάγνωσή του

έχει μεγάλη σημασία, καθώς συνδέεται με αυξημένη περιγεννητική νοσηρότητα/θνησιμότητα, αλλά και με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 2 στη γυναίκα, ακόμη και αρκετά χρόνια μετά τον τοκετό.

Οι ακριβείς αιτίες ανάπτυξης διαβήτη κύησης δεν είναι ξεκάθαρες. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως οι ορμόνες της κύησης, οι οποίες παράγονται κυρίως από τον πλακούντα, προκαλούν μία «αντίσταση» του οργανισμού στη δράση της Ινσουλίνης, οπότε χρειάζονται περισσότερες ποσότητες Ινσουλίνης για να επιτευχθεί ο φυσιολογικός μεταβολισμός του Σακχάρου. Όταν αυτό δεν είναι εφικτό, τα επίπεδα Γλυκόζης στο αίμα απορρυθμίζονται, με αποτέλεσμα η έγκυος να παρουσιάζει διαβήτη κύησης.

Κάθε γυναίκα μπορεί να αναπτύξει διαβήτη στην κύηση, αλλά ορισμένες κοινωνικές ομάδες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο. Γνωστοί παράγοντες κινδύνου για το διαβήτη κύησης είναι:

• Ηλικία άνω των 30 και ιδιαίτερα άνω των 35 χρόνων. Αυτό είναι ένα θέμα που γίνεται όλο και πιο επίκαιρο, καθώς στις μέρες μας, κυρίως λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων, η εγκυμοσύνη προγραμματίζεται σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία.
• Παχυσαρκία ή υπερβολικό βάρος πριν την εγκυμοσύνη. Η παχυσαρκία σε γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας έχει σχεδόν τριπλασιαστεί τα τελευταία 30 χρόνια. Οι παχύσαρκες γυναίκες έχουν 4πλάσιο κίνδυνο ανάπτυξης διαβήτη κύησης, ενώ ο κίνδυνος σε αυτές με Δείκτη Μάζας Σώματος (BMI) >40 είναι 9πλάσιος!
• Υπερβολική αύξηση βάρους κατά τη διάρκεια της κύησης.
• Μειωμένη σωματική δραστηριότητα/άσκηση. Εφόσον δεν υπάρχουν αντενδείξεις, η ήπια σωματική άσκηση επιτρέπεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
• Ιστορικό προηγούμενης κύησης με διαβήτη.
• Ιστορικό προηγούμενης γέννησης νεογνού άνω των 4 κιλών.
• Ιστορικό προ-διαβήτη/αντίστασης στην Ινσουλίνη.
• Ιστορικό ανεξήγητου ενδομήτριου εμβρυϊκού θανάτου.
• Σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών.
• Οικογενειακό ιστορικό Σακχαρώδους Διαβήτη (γονείς ή αδέλφια) ή Διαβήτη Κύησης.
• Φυλή (Λατίνοι, Αφροαμερικάνοι).

Ο διαβήτης κύησης αναπτύσσεται συνήθως μετά τις 22-24 εβδομάδες κύησης και τις περισσότερες φορές δεν προκαλεί ιδιαίτερα συμπτώματα. Ο ιατρός σας θα σας υποβάλει σε εξετάσεις που θα οδηγήσουν στην έγκαιρη διάγνωσή του.

Σε όλες τις γυναίκες γίνεται έλεγχος του Σακχάρου στο πρώτο Τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Επί φυσιολογικών αποτελεσμάτων, η επόμενη εξέταση γίνεται μεταξύ της 24ης και 28ης εβδομάδας με την «Καμπύλη Σακχάρου». Το πρωί και έπειτα από 12 ώρες νηστείας γίνεται μέτρηση του σακχάρου πριν και μετά τη χορήγηση 75γρ. γλυκόζης. Η μέτρηση γίνεται πριν τη χορήγηση, μία ώρα μετά και δύο ώρες μετά.

Στις γυναίκες που ανήκουν στις ομάδες αυξημένου κινδύνου, καλό είναι να γίνεται η καμπύλη σακχάρου από την αρχή της κύησης.

Ο διαβήτης κύησης, όταν δεν διαγνωστεί και αντιμετωπιστεί έγκαιρα, μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στη μητέρα και στο έμβρυο. Στο έμβρυο μπορεί να προκαλέσει:

• Μακροσωμία. Το έμβρυο για να αντισταθμίσει τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης παράγει περισσότερη ινσουλίνη, η οποία οδηγεί σε εναπόθεση λίπους, με αποτέλεσμα το νεογνό να είναι μεγαλύτερο του φυσιολογικού. Η μακροσωμία καθιστά πιο δύσκολο και αργό το φυσιολογικό τοκετό και θέτει το έμβρυο σε αυξημένο κίνδυνο τραυματισμού και ασφυξίας. Τα επίπεδα σακχάρου της μητέρας έχουν άμεση συσχέτιση με το βάρος του νεογνού.
• Υπογλυκαιμία μετά τη γέννηση. Η αυξημένη παραγωγή ινσουλίνης μειώνει δραστικά τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα του νεογνού, αφού αποκοπεί από την κυκλοφορία της μητέρας.
• Σύνδρομο Αναπνευστικής Δυσχέρειας λόγω καθυστερημένης ωρίμανσης των πνευμόνων.
• Ίκτερο.
• Αυξημένη συχνότητα ενδομήτριου εμβρυϊκού θανάτου.
• Αυξημένο κίνδυνο παιδικής και εφηβικής παχυσαρκίας και εκδήλωση Σακχαρώδους Διαβήτη στην ενήλικη ζωή.

Όσον αφορά στην έγκυο μητέρα, ο διαβήτης κύησης μπορεί να προκαλέσει:

• Δυστοκία ή αυξημένη συχνότητα καισαρικής τομής λόγω της προαναφερθείσας μακροσωμίας του μωρού.
• Υδράμνιο (υπερβολική παραγωγή αμνιακού υγρού).
• Πρόωρο τοκετό.
• Υπέρταση, Προεκλαμψία.
• Αυξημένο κίνδυνο για την ανάπτυξη Σακχαρώδους Διαβήτη σε μεγαλύτερη ηλικία.

Η αντιμετώπιση του διαβήτη κύησης εξαρτάται από τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα και από την ανταπόκριση στη θεραπεία.

Πολλές φορές η βελτίωση της διατροφής και η ήπια άσκηση, έστω και σε μορφή περίπατου μετά τα γεύματα, μπορούν να ρυθμίσουν το μεταβολισμό του σακχάρου. Η απώλεια σωματικού βάρους πριν την εγκυμοσύνη μπορεί να προλάβει την εμφάνιση του διαβήτη στην κύηση, όπως και ο περιορισμός αύξησης βάρους κατά την εγκυμοσύνη. Τα γεύματα πρέπει να περιέχουν λιγότερους υδατάνθρακες, να είναι συχνά και σε μικρές ποσότητες. Επίσης, θα πρέπει η έγκυος να μετράει καθημερινά το σάκχαρο σπίτι της.

Όταν τα παραπάνω μέτρα δεν επαρκούν για τον αποτελεσματικό έλεγχο της γλυκαιμίας, τότε επιβάλλεται η θεραπεία με σχήματα Ινσουλίνης. Σε αυτή την περίπτωση, ο έλεγχος της γλυκόζης στο αίμα θα πρέπει να είναι πολύ πιο εντατικός (τουλάχιστον 4 φορές την ημέρα) και μπορεί να χρειαστούν περαιτέρω εξετάσεις αίματος και ούρων (Γλυκοζυλιομένη Αιμοσφαιρίνη, Κετόνη Ούρων κτλ.), για να βελτιστοποιηθεί η ρύθμιση του σακχάρου.

Μετά τον τοκετό συνήθως ο διαβήτης κύησης υποχωρεί, καθώς μειώνονται οι ορμόνες που προκαλούν την αντίσταση στην ινσουλίνη. Παρ’ όλα αυτά, οι γυναίκες που παρουσίασαν διαβήτη κατά την εγκυμοσύνη έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 2 σε μεγαλύτερη ηλικία. Σε αυτές τις γυναίκες, η κύηση λειτουργεί σαν ένας κώδωνας κινδύνου που μας προειδοποιεί για την προδιάθεση που έχουν προς μία δυσλειτουργία του μεταβολισμού της γλυκόζης. Καλό είναι λοιπόν ο ιατρός τους να της ενημερώνει για την πρόληψη και την έγκαιρη διάγνωση του διαβήτη. Οι γυναίκες αυτές θα πρέπει να υποβληθούν σε νέα καμπύλη σακχάρου 6-8 εβδομάδες μετά τον τοκετό και έκτοτε σε τακτικές μετρήσεις γλυκόζης. Επίσης, θα πρέπει να ενημερωθούν, ώστε να προσέχουν τη διατροφή τους, να βάλουν κάποιου είδους σωματική άσκηση στ ζωή τους και να αποφύγουν την υπερβολική αύξηση βάρους.

Ο γυναικολόγος, σε συνεργασία με το διαβητολόγο και τον διατροφολόγο, πρέπει να ενημερώνουν με τον καλύτερο τρόπο τις μέλλουσες μητέρες και να τις οδηγούν με ασφάλεια στην μητρότητα.